| pełna nazwa | Miernik czasu reakcji Edmunda Maćkowiaka (ok. 1950) |
| opis urządzenia | Miernik służy do badania czasu reakcji psychomotorycznej prostej oraz alternatywnej (z wyborem) na bodźce świetlne oraz (przypuszczalnie) sygnały dźwiękowe. Urządzenie zasilane jest prądem elektrycznym doprowadzonym z sieci za pomocą kabla. Miernik składa się z dwóch części: zamkniętej w stalowej obudowie jednostki centralnej (obsługiwany przez eksperymentatora) oraz konsoli (panel reakcyjno-ekspozycyjny obsługiwany przez badanego). W części centralnej miernika znajduje się zabudowana aparatura pomiarowo-zasilająca oraz umieszczony w przedniej ściance obudowy pulpit kontrolno-sterujący. W skład pulpitu wchodzi zespół lampek kontrolnych (w tym trzy lampki opatrzone etykietą „kontrola bodźców”: biała, zielona i czerwona), zespół przycisków i przełączników umożliwiający eksperymentatorowi włączenie oraz obsługę urządzenia. Do sygnalizowania obecności napięcia sieciowego służy lampka z etykietą „kontrola sieci”. U podstawy pulpitu znajduje się klucz włączający, za pomocą którego eksperymentator zamyka obwód prądu i uruchamia ekspozycję bodźca według ustalonego programu. Centralną i największą część pulpitu zajmuje tarcza zegarowa z podziałką kreskową oraz wskazówką pokazującą czas reakcji badanego. Drugą część miernika – konsolę – stanowią: zestaw trzech lampek emitujących sygnały świetlne o brawie (kolejno od lewej): czerwonej, zielonej i białej (panel ekspozycji) zintegrowany z zestawem dwóch czerwonych przycisków ręcznych (panel reakcyjny). Konsola jest połączona z jednostką centralną. Wciśnięcie przycisku na panelu reakcyjnym (tj. naciśnięcie klucza reakcyjnego) rozwiera obwód prądu, wyłącza emisję bodźca oraz stopuje zegar rejestrujący czas jaki upłynął od początku ekspozycji bodźca do momentu zareagowania na ten bodziec. Zadanie badanego polega na naciśnięciu ustalonego przycisku (klucza reakcyjnego) na panelu konsoli jak najszybciej po zapaleniu się lampki lub (przypuszczalnie) po usłyszeniu dźwięku. Liczbę i program ekspozycji bodźców, na które reaguje badany, wybiera eksperymentator. Współcześnie analogiczne mierniki wykorzystuje się do badania między innymi kandydatów na pilotów, kierowców pojazdów mechanicznych, operatorów maszyn budowlanych, maszynistów, oraz sportowców. |
| powstanie | Konstruktor: Edmund Maćkowiak, Zakład Psychologii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Data powstania miernika – ok. 1950. Miejsce powstania – Poznań (przypuszczalnie). |
| zastosowania | Miernik służy do badania czasu reakcji psychomotorycznej prostej oraz alternatywnej (z wyborem) na bodźce świetlne oraz (przypuszczalnie) sygnały dźwiękowe. Urządzenie zasilane jest prądem elektrycznym doprowadzonym z sieci za pomocą kabla. |
| ciekawostki | Miernikiem zbliżonymi w budowie i działaniu do miernika Edmunda Maćkowiaka oraz (prawdopodobnie) jego następcą jest miernik czasu reakcji MRK-433. Miernik MRK-433 umożliwia automatyczny pomiar czasu reakcji prostej lub alternatywnej na bodźce świetlne i akustyczne (dostępne bodźce: trzy lampki i jeden sygnał dźwiękowy) oraz wybór jednego z pięciu programów automatycznej ekspozycji bodźców. Każdy z pięciu programów różnicuje sekwencję ukazywania się bodźców, odstępy czasowe między nimi oraz ich liczbę. Miernik MRK-433 wyposażony jest dodatkowo w układy pomocnicze służące do cyfrowej prezentacji wyników pomiarów, w tym czasu poszczególnych reakcji, sumarycznego czasu reakcji, liczby reakcji poprawnych, oraz liczby i rodzaju reakcji błędnych. Uzyskiwane dane są automatycznie rejestrowane za pomocą drukarki. |
 |
|
