| pełna nazwa urządzenia | skala Stanford-Binet |
| rok produkcji | 1937 |
| autorzy | Lewis Terman, Maud Merril |
| opis narzędzia | Test składa się z zadań umysłowych o różnym stopniu trudności. Umiejętność rozwiązania zadania o adekwatnym dla wieku dziecka stopniu trudności wskazuje, że „wiek umysłowy” odpowiada wiekowi biologicznemu dziecka. Wyniki IQ wyrażone zostały na skali, gdzie wartości powyżej 100 oznaczają przyspieszenie, natomiast wyniki niższe od 100 oznaczają opóźnienie rozwoju umysłowego w stosunku do wieku życia. |
| zastosowania | Badanie IQ rozwojowego u dzieci |
| ciekawostki | Początki skali Stanford-Binet, a wraz z tym – standaryzowanego pomiaru inteligencji – sięgają 1905 r., kiedy to Alfred Binet wraz z Theodore Simon ogłosili prace nad rozwojem obiektywnej miary zdolnej do diagnozowania stopnia niedorozwoju umysłowego. Oryginalna forma testu z 1905 r. była rozwijana, skutkując nowymi wersjami w 1908 i 1911 r., obejmującymi także diagnozę jednostek „normalnych” pod względem stopnia rozwoju umysłowego. W 1916 r. Lewis Terman z Uniwersytetu Stanforda wydał podręcznik adaptujący francuską pozycję Binet-Simona oraz dodający nowe elementy, przetestowane przez Termana w latach 1904-1915. Zaowocowało to sukcesem skali zwanej od tej pory Stanford-Binet. Doczekała się ona kilku późniejszych edycji – drugiej w 1937 r., trzeciej – w 1960/73 r., czwartej – w 1986 r., i w końcu piątej – w 2003 r. Z testu mierzącego inteligencję ogólną rozwinęła się w test, któremu przypisuje się pomiar: wiedzy, przetwarzania wizualno-przestrzennego, pamięci roboczej, werbalnego i niewerbalnego IQ, wnioskowania. |
| autorzy opracowania: | Andrzej Pankalla, Adrianna Gołębiewska |
